Her şeyi koliledim. Kolilledik. Bunca yıldır biriken ne varsa. Bunlara anneannemin emeklerini ve annemin hayallerini de dahil edin. Ne varsa… Perdeler, örtüler, yemeniler, patikler, seccadeler, işlemeler, danteller, bohçalar, hurçlar, perdeler, bebekler…Yün yorganı götürmeyeceğimi anlatmam yirmi dakika sürdü.
“Mut” ve ”umut” luluğu bir yana koyarsak garip bir duygu ile çevrenlenmiş haldeyim. Kendi kendine sebebini soran da benim; aldığı cevapları yavan bulan da… Ömrünün tamamını, ki 25 ediyor toplarsak, aynı yerde geçirince insan; hücreleri bile bir tebdil-i mekan telaşesine kapılıp gidiyorlar işte. Tebdil-i mekan değil, tebdil-i yaşam, tümüyle bir devrim benim için. Üstelik tezin de eteklerindeyim.
Beyaz ayakkabılarım kutularda, altına yazacağım isimlerse aklımda. Yarın gelinliğimin son provasına gideceğim. Çeyrek var; ömrümde yeni bir asra gireceğim.
resim: Burhan Doğançay -kapılar serisi- red old door- www.lebriz.com
1 yorum:
O duygu nasıl bir histir iyi bilirim , iyi bilirim hücrelerinin direnerek anlamlı kılmaya çabaladığı yeni yaşamı... (gerçi direkten dönenlerdenim o ayrı mesele ama :))
Oluyor ama Didem'cim...
Çokkk cicisiniz resimlerinizden gördüğüm üzere, maşallah diyelim :)) Bir yastıkta kocayın diyor, mutluluklar diliyorum...
Umarım birgün karşılaşma ve sohbet etme şansımız olur...
Sevgilerimle..
e.
Yorum Gönder