Geç kalan haberler

Kaç zamandır bloguma tek bir satır karalamamışım. Oysa biliyorum ki blogu takip edenler var. Özetleri yazayım:

Ev sahibi arıza yaptı, arıza yapmamıza sebep oldu, taşındık. Taşındığımız sabah kamyon evin önüne çekilirken kar yağmaya başladı. Bahtsız bedevinin kulaklarını çınlattık. Bi akrabalığımız olup olmadığı konusunda yorumlarda bulunduk.

Eşim, kardeşim, annem ve ben bütün enerjimizi sarf ederek bir gün içinde yerleştik. Pazartesi sabahı yeni evimizde uyanıp, çarşamaba sabahı İstanbul’a doğru yola koyulduk. Sonra bendeni zevime geri dönüp, tek başıma yeni evimde uyandım. Annemleri bir gece misafir ettikten sonra, yalnız geçirdiğim ilk gece Ankara’yı zangır zangır sallayan bir deprem oldu. Yine bedevileri düşündüm. Bu arada telekom ADSL’imi bağlamadığı için internetsiz kaldım. Yazamadım.

Eve taşındığım ilk günler “burası çok uzak” diye huysuzlandım. Zır zır zırladım. Eve gelemedim. Yıprandım. Beni sokaklardan topladı canım sevgilim. Bu günler boyunca her akşam bi posta perde taktım. Boyun yaklaşık 2 cm kadar uzadı. Hala perde sorununu kafamda çözebilmiş değilim. Her sabah perdelere bakıp, ne zaman kısaltıcam bunları diye düşünerek uyanıyorum.

E tabi insan her şeye alışıyor. Ben de alıştım evime. Uzak biraz ama sıcak. Hem de sıpsıcak, sıcacık, sıpsıcacık. Kelimenin gerçek anlamıyla da mecazi anlamıyla da sıcak bir evim var artık. Ooooh! Hatta ömrümün en sıcak kışını geçiriyorum. Evimle dışarısı arasında 40 dereceye yaklaşan sıcaklık farkları oluyor. Tişört+atlet çok geliyor. Gelsin!

Yeni evin yeni ihtiyaçları oldu, dolayısıyla birkaç hafta sonu eksik tamamlamaya ayrıldı. Hala da şunu şöyle koysak, şunu şöyle yapsak diye bakınıp durmaktayım. Neyse... Anlaşıldığı üzere evimden memnunum. İşime gelince, uzayan projeden elimin birazını çekip, ofise döndüm. İnternete kavuştum. Özlemişim vallahi!