Tayyörlü Leydi

Bir reklam filmindeki açık renk tayyörlü, parlak saçlı kadın topuklu ayakkabılarının üzerinde itina ile salındırdığı kalçalarıyla, az biraz yalpalayarak dudağında yapmacık olduğu pek belli bir ifadeyle gelir; sahnenin orta yerine oturur. Bunca görsellik çok mu geliyor bize nedir? Arkada çalan cingılın bir önemi yoktur. Kadın giysileri bir sponsorun eseridir, kendisi bir güzellik merkezinin bir kuaförün eseridir. Belki de kötü kokuyordur bilinmiyor!

Ve ne ilginçtir ki bilinmezlerin çokluğu da yanı oranda bilinmez. Saat sabahın körü oluyor. Ve bu mevsim şaşkın da olsa ötüyorlar kuşlar o saatte. Pek bir sinirliler gözlerine gözlerine gelen güneşe de ondan ötüyorlar. Biz de gereksiz bir umutla seviniyoruz bu ötüşe. Gereksiz yere…

Akşam oluyor. Akşam dediğin devriyelerin sokağa dökülme vakti. Polislerin vakti. Ve üzgünüm ki en çok yaşamımın yerel polisleri yetkililer üzerimde. Her türlü hakları var! Cop kullanmayı bıraksalar da göz yaşartıcı bombaları esirgemiyorlar üzerimden.

Reklâm filmindeki o açık renk tayyörlü kadının yer almadığı bir koloni kuruyorum kendime. Ortak yaşıyoruz. Arkasını döneni lime lime edecek güçlerimiz var. Gerekirse lime lime ediyoruz. Koloni olarak biz bu oyunu pek bir seviyoruz.

O Açık renk tayyörlü kadına inat, üniforma misali bir siyah pantolon giyip sarı bir balkabağının içine hapsediyorum kendimi. Sonra yeşil oluyor kabak. Sonra kırmızı oluyor. Evimin dışını ellerimle mi boyamıştım ben? İçini de mi yoksa? Unutuyorum. Unutuyorum yaptıklarımı. Bu çok normal zira kabak başıma patlıyor.

O açık renk tayyörlü kadının da soruyor mudur yaptıklarını hesabı kendinden? O kadın benden beterdir üstelik kendi kendine sormaktadır kendi yaptıklarının hesabını. Kadın demeyin ona pek bir tepesi atıyor. Geçip gidiyor öylece ekranın orta yerinden. Salınarak; kalçalarını sallayarak… Geride topuklu ayakkabılarını gürültüsü kalıyor. O gürültü gelip rüyalarıma yerleşiveriyor sonra. Hşşşt! Gürültü etmeyin sahne arkasında bir kız çocuğu uyuyor!

D.A