Uzun aradan sonra ilk kez sabah vakti girilen bir blog yazısı ve uzun aradan sonra yine o dünyanın yükünü omuzlarında hissetme hali. Omuzlarında dünyayı taşıyan bir tanrıydı benim hatırladığım. Atlas'tı. Bırak Atlastı, Dünyaydı kocaman şeyleri, gözüne yumruk yemş bir karınca misaliyim şimdi. Öyle ki; ne can bir lokma istemekte, ne kahve, ne kahvaltı.
Giyinmeli giysileri, soyunmalı bu havadan. Yola düşmeli. Rahat! Haz'rol. Didem, yeter artık bir rahat ol!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder