KALEMLERİM!

Ders çalışırken, tam da konsantre olmuşken, benden bir ses: “Canıım! Mor kalemim bitti! Olamaz, hele yeni bir dönem başlarken, her yer kırasiye imparatorluğu tarafından işgal edilmişken olmaz! Olamaz!”

Evet kadınım! Evet kırtasiye seviyorum! Hem de çok. Bu biraz da çocukluktan kalma bir alışkanlık. Babamın muhasebeci olması dolayısıyla evimiz bir kırtasiye cennetiydi. Kalemler, dosyalar , defterler, delecekler, zımbalar, aklınıza ne gelirse...

Her yıl dönem başında, bir kurşun kalem bir kırmızı kalem bir silgi ve bir de kalemtraş ile annem tarafından itina ile sadeleştirilen kalem kutusu, dönemin sonuna doğru dolup taşardıi.H ala, çantam neden bu kadar ağırlaştı diye şöyle bir bakınca; içinde kocaman hınca hınç dolu bir kalemlik buluyorum. Ve buna hiç şaşırmıyorum!

İlkokul yıllarında, öğretmen: “Çocuklar ,fazla kırmızı kalemi olan var mı?” sorusunu sorulduğunda el kaldırmak hep bana düşerdi. Yıllar sonra ehliyet sınavından, iş sınavlarına, LES’e kadar ne kadar sınav varsa hepsinde birilerine kalem ödünç vermişliğim vardır. İstanbul Galata’da, fatura istediğimiz taksici “Abla! Kalem kalmamış arabada” dediğinde de çantada fazladan birkaç kalem vardı. Zira, bir yerlere kalemsiz gitmek, kimliksiz sokağa çıkmak gibi hissettiriyor beni. Bunda öğrenciliğimin 20. yılını yaşamımın da payı vardır zannederim.

Belki biraz nostaljik, yada eski usul gelebilir kimilerinize, ama dolma kalemle yazmaya bayılıyorum. Ne zamandır yazamadığım bir gerçeğini bir yana koyarsak, bir edebiyat yarışması dolayısıyla ortaokuldaki edebiyat öğretmenim Nesrin Keyvan’ın hediye ettiği kalemle sayfalarca, ellerimi mürekkebe bulayarak ama zevkle yazmışlığım var.

Kırtasiyeye, bayılıyorum! Geçenlerde Emrah elinde fıstık yeşili bir mini kırtasiye setiyle eve gelince, çocuklar gibi güldüm! Fıstık yeşili mini setin ardından, biten mor kalemimin yerine bana fotograftakilere benzeyen rengarenk kalemler alan sevgili eşime teşekkürlerimi sunarım.