Sevgili günlük,
Bugün 29 Ekim 2008. Evimdeyim. Tez zamanda bitmeyen tezimin sonlarını yazmaya uğraşıyorum. Evimin penceresinde kırmızı Türk bayrağı asılı duruyor.
Sabah okul üniformasıyla okulan giden çocukları gördüm. Çocukken 29 Ekim'lerde yaşadığım tatlı telaşı anımsadım. Şiirini ezberlemiş, Saçlarını örmüş, okula doğru kalbi pıt pıt atarak giden kız çocuğunu pencereden bakarken özlemle andım.
Haberlere baktım. "Çıktık açık alınla...." Sordum kendime? Hangi alınlar açık? Hangi alınlar ak bugün? Aklarla bokların birbirine karıştığı bir dönemi yaşıyoruz. 85 yıl sonra cumhuriyeti, 85 yıl öncekine benzer ancak bu evrimleşerek güçlenmiş, değişmiş ancak aynı köke dayanan etmenler tehtid ediyor. Halk aynı masallarla uyutuluyor. Gözler, benzer bez parçalarıyla bağlanıyor. Bağlamak yetmiyor, kapatmak, sansürlemek geliyor arkasından. Yine kan dökülüyor, ve bazıları var ki yine kanla besleniyor.
"Cumhuriyeeet, cumhuriyeeeet, en güzel şey hürriyeeeet!,
Nice zahmeeet nicee emeeek verdi sanaaa bu mileeeet!" deyip, çoluk çocuk marşlarla kutlanan 29 Ekim'lerin anlamı belki de biraz daha büyük bugün. Bayramınız kutlu olsun. Şeker bayramı değil, CUMHURİYET BAYRAMI!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder