Birazdan istatistiki dünyada kaybolacak olan bir master öğrencisi olarak, önce filme ilişkin bir kaç satır yazmak istedim.
Filmin orjinal adı "The Ballad of Jack and Rose. Rebecca Miller tarafından yazılıp yönetilen film 2005 yapımı. Baba-kız ilişkisinin çarpıcı biçimde ele alındığı film, çocukluğumun bahçelerinde açan çiçeklerle başladı. Rüzgar güllleri, deniz manzaraları ve huzur verici bir ada sessizliği içinde sürüp giderken; bir avuç insanın bir anda karmaşıklaşan ve neredeyse çıkmaza giren ilişkilerinin içinde buluverdik kendimizi. Başlangıçta kopuk ve anlamsız gelen bütün baba-kız diyalogları ilerleyen sahnelerde yerini ve anlamını buldu. Bambaşka bir dünyayı hayal eden 70'lerin "hipi" gençliğinin, her şeyi doğru yapmaya çalışırken yaptıkları hatalar, bilye taneleri gibi ortaya saçıldı. Film boyunca "materyalizm", "özgürlük", "gençlik" ve "yenilik" gibi kavramların sonlarına eklenen soru işaretleri, pek tabi ki konudukları yerde duruyorlar şimdi. Bunun yanı sıra pek çok güzel fotograf karesi de duruyor, yerli yerinde!
Filmin eksik tarafları da vardı tabi... Yine de anlatmak istediğini sadelikle anlatmış bir film rahatlığıyla bitti bana kalırsa. Rose'u alevler içinde değil de; çiçekler dikerken bırakmak; umudunu/umutsuzluğu sorgulamaktı birazda!
Ve filmin şarkıları... Güzeldiler! Gerçi filmin sonunda bütün şarkıları okudum ama; Bob bylan'ın ünlü "One More Cup of Coffee"si dışında hiç birini hatırlamıyorum. Üstelik IMDB'de de bulamadım.
Neyse! Keyifli bir pazar gününün ardından kendimi istatistiki bilgilere gark ediyorum. Kulaklığımda bir şarkı... Bu kez Sertap söylüyor:One more cup of coffee for the road...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder