Yazmak üzerine...

Bu blogu neden yazıyorum? Zamanla değişen anlamlar yükleniyor kendisine. An geliyor köşe yazılarımı yazığım platform oluyor; an geliyor dostlarla, arkadaşlarla hayata dair herhangi bir konu üzerine yorumlarımızı paylaştığımız bir defter. Akşamları günün hesabını tutmaya yarayan bir hesap makinesi görevini gördüğü de oluyor.Sözü uzatmaya gerek yok işte. Yazmak güzel bir eylem. Yazdıklarınızı paylaşmaksa daha güzel. Hele hele yazılarınızın okunduğunu; bir de üstüne beğenildiğini duyuyorsanız; keyfiniz katmerleniyor. Katmerli keyifler yaşıyorum zaman zaman.

Bu blogu neden yazıyorum? Aslına bakılırsa ben kendimi bildim bileli yazıyorum. Evde yüzlerce sayfa var. Hiçbir kategorizasyon yöntemiyle düzenlenemeyecek cinsten. Kimileri defterlere geçilmiş; kimileri oldukları gibi durmakta. Demek ki, ben hayatımın her döneminde sevmişim "yazmak" eylemini. Bir dönem hayatıma giren insanlara ithafen yazmışım, bir dönem sıkıntılarımı dökmüşüm. Her gittiğim yerde mutlaka birkaç satır kaleme almışım ama. Sinop, Adana, Urfa, Didim, Trabzon, İstanbul diye yazıyor tarihlerin altlarında. Geriye dönüp yazılanlara kronolojik bir sırayla bakınca "işte hayatınız" programı etkisi yapıyor. İnsanoğlunun yaşananları kavanozun dibine doğru durmaksızın sıkıştıran; unutmaya meyilli, balık hafızasına uyarıcı bir ilaç etkisi yaratıyor yazılanları okumak. Bakın işte, nasıl da aşıkmışım İstanbul'a bir zaman:

İstanbul gelir ayaklarıma
Gelse de kaçamam
Kapanına sıkıştığım gece
Kaybetiiğim anahtarlığım
Düşerim!
Beyaz yüzlü palyaçonun eline
Anlamını yitirmiş kelimeler
Besler beni
Çocukluğumu, gençliğimi
Sonrası
Eski, uzun bir hikaye
Aynı hayat
Aynı roman
Lekelenir palyaçonun ellerinde
Ve eldivenler...
Beyaz eldivenler kirlendikçe
Susarım!
İstanbul!
Hep sen!
Alabora edersin rüyalarımı
Susutukça
Hep sen!
Kapanırsın ayaklarıma.

2001-ANKARA