if (ben+hayat)= So what?

ODTU'den dönüş yolu epeyce uzun sürdü dün akşam. Şöyle bir düşündüm de ömrümün epeyce bir kısmını okul yoluna döktüm ben. Yolumu bulmak için, geri dönerken toplayacağım o ekmek kırıntısı zamanları. Karnım doyacak.

Yine dün akşam, hangi akranımla/arkadaşımla iki çift laf etsem konu hep aynı yerlere geldi. İştir, bulması zordur! Soysal güvencedir; şükredelim! Yüksek lisanstır; neden yapıldığı meçhuldür! İkili ilişkilerdir; “hayırlısı”dır! Evliliktir, o da hayırlısıdır!

Bütün bu sohbetlerin içerisinde sıklıkla düşündüğüm bir konuya takıldı zihnim. Bize yaşamayı öğretenler bir aşamadır koymuşlar bellek haritamıza. Yaşam aşmalardan oluşuyor sanki. Merdivenler var üst üste. Önce birine çık! Sonra ötekine! Bir adım yukarıda bir basamak daha edin kendine! Bir daha! Bir daha!

Bütün bu emir kipi aşamaların da her biri birer koşul cümlesine bağlı üstelik. Programlama dilleri derslerimi anımsatan cümleler:

if (master=true) and if (askerlik=true) and if (iş=true) and if (para=true) and if sosyal (güvenlik=true) then ????

Soru işaret tabi! Hem de kocamanından. Ben diyeyim 36 punto siz deyin 72 punto. Ne olacak bütün bunlar “true” olunca. Başımız göğe mi erecek? Aynı zamanda count down to döngüsü çalışıyor. Zaman efendim zaman. Akıp geçiyor. Bir sonraki hedefe ulaşmak üzere programlanarak öğrendik yürümeyi. Ve şimdi öğrenmemiz gereken bir şey daha var. Aşamalardan kurtulup, yaşamaya bakmak. count down to döngüsü sona varmadan...

Hemen hemen bütün derslerimde karşıma çıktığı üzere sonuç odaklı değil süreç odaklı olmaktan söz ediyorum. Çünkü sonuç denen o her neyse, her yerde aynı gibi duruyor. Sonuç denen kül de olabilir, bir avuç toprak da… Nede olsa, baki kalan bu kubbede bir hoş sada!

Repeat function(life) until x= (“fin”or “the end”or “son”)